*English follows Dutch*

Fysieke activiteit vermindert de directe hunkering naar verslavende middelen. Toch werkt fysieke activiteit op de lange termijn vaak niet bij de behandeling van verslaving, zoals bijvoorbeeld roken¹. Hoe komt dit? En belangrijker: Hoe kunnen we dit veranderen? Uit onderzoek blijkt dat mensen fysieke activiteit niet volhouden op de lange termijn. De mensen die fysieke activiteit wel continueren komen vaker van hun verslaving af². Maar hoe zorgen we dan dat mensen fysieke activiteit langdurig volhouden?

Om fysieke activiteit in het algemeen vol te houden is het belangrijk om het (soort) activiteitsniveau aan te passen aan de wensen en mogelijkheden van het individu. Daarnaast denk ik dat binnen de verslavingscontext meer wordt bereikt als fysieke activiteit direct wordt ingezet om met persoonlijke verslavingsgevoeligheden om te gaan. Verslavingsgevoeligheden zijn eigenschappen van een persoon zelf die gevoelens van hunkering naar middelen versterken. Sommige mensen gaan middelen gebruiken omdat ze stress of specifieke negatieve emoties ervaren, terwijl anderen met name worden getriggerd door het zien of ruiken van middelen³.

Therapeuten kunnen helpen bij het inzichtelijk maken van deze persoonlijke verslavingsgevoeligheden, via bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie. Deze inzichten kunnen dan vervolgens direct gebruikt worden in ‘als-dan-plannen’ die de fysieke activiteit ondersteunen. Bijvoorbeeld: ‘Als ik gestresst ben, dan ga ik actief wandelen’. Of: ‘Als ik negatieve gedachten heb, dan doe ik 10 push-ups’.

Moraal van deze blog? Als fysieke activiteit direct en structureel wordt ingezet om persoonlijke verslavingsgevoeligheden ‘de kop in te drukken’ wordt een nieuwe gewoonte ontwikkeld. Deze nieuwe gewoonte vervangt het oude verslavende gedrag. Dit zal vervolgens ook op ‘brein-niveau’ tot veranderingen leiden, waardoor de verslavingsgevoeligheid afneemt. Dit komt niet alleen doordat nieuwe reacties worden aangeleerd, maar ook doordat fysieke activiteit zelf belonend kan zijn. Hierdoor vervangt het deels de belonende effecten van middelen. Ik hoop dat we op deze wijze verslaving beter kunnen verslaan met beweging. De toekomst gaat dit (hopelijk) leren!

Deze blog werd geschreven door dr. Junilla Larsen (Radboud Universiteit) voor RAD-blog, het blog over roken, alcohol, drugs en dieet.

Referenties/bronnen

1. Noël, X., Brevers, D., & Bechara, A. (2013). A triadic neurocognitive approach to addiction for clinical interventions. Frontiers in Psychiatry, 4, 179.
2. Patterson, M. S., Spadine, M. N., Graves Boswell, T., Prochnow, T., Amo, C., Francis, A. N., Russell, A. M., & Heinrich, K. M. (2022). Exercise in the treatment of addiction: A systematic literature review. Health Education & Behavior, 49(5), 801-819.
3. Zhou, Y., Feng, W., Guo, Y., & Wu, J. (2023). Effect of exercise intervention on smoking cessation: a meta-analysis. Frontiers in Physiology, 14, 1221898-1221898.

---

Using physical activity in addiction treatment? A personalized approach!

*Disclaimer: Please note that parts of this blog have been automatically translated.*

Physical activity reduces immediate cravings for addictive substances. Yet long-term physical activity often does not work in the treatment of addiction, such as smoking¹. Why is this? And more importantly, how can we change this? Research shows that people do not sustain physical activity over the long term. Those people who do continue physical activity are more likely to get rid of their addiction². So how do we ensure that people maintain physical activity long-term?

To sustain physical activity in general, it is important to adapt the level (type) of activity to the individual’s desires and abilities. In addition, I believe that within the addiction context, more is achieved when physical activity is used directly to deal with personal addiction sensitivities. Addiction sensitivities are characteristics of a person’s self that reinforce feelings of craving for substances. Some people start using substances because they experience stress or specific negative emotions, while others are particularly triggered by seeing or smelling substances³.

Therapists can help in understanding these personal addiction sensitivities, through cognitive behavioral therapy, for example. These insights can then be used directly in “if-then plans” that support physical activity. For example, “If I’m stressed, I take an active walk. Or, ‘If I have negative thoughts, I do 10 push-ups’.

Moral of this blog? When physical activity is used directly and structurally to “quell” personal addictions, a new habit is developed. This new habit replaces the old addictive behavior. This will then lead to changes at the ‘brain level’ as well, reducing addiction sensitivity. This is not only because new responses are learned, but also because physical activity itself can be rewarding. As a result, it partially replaces the rewarding effects of substances. In this way, I hope we can better beat addiction with exercise. The future will (hopefully) tell us!

This blog was written by Dr. Junilla Larsen (Radboud University) for RAD-blog, the blog on smoking, alcohol, drugs and diet.